Week 2, nu wel volledig

De tweede week:

Het is 05.45 en dan gaat mijn wekker. Jezus wie verzint dit? Mijn eerste stagedag begint om 07.30 en het is ongeveer een uur rijden. Het is dan ook een kunst om de weg in 1x goed te vinden. Het is toch best spannend om helemaal naar YPK toe te rijden en dat om half 7 in de ochtend. Gelukkig verliep de rit soepel en kon ik gerust aan de stagedag beginnen.
Ik werd direct goed ontvangen door de coördinator (Yuni) en de manager (Pak Pur). Het afslaan van eten of drinken wat je aangeboden krijgt, kan respectloos zijn. Gelukkig had ik dat al van te voren meegekregen. Tijdens het drinken van de thee, kwamen er steeds werknemers binnen die op een knop drukte. Bleek het een vingerafdrukscan te zijn, zodat ze kunnen zien of je aanwezig bent en of dit op tijd is. Dit is het allerlaatste wat je hier verwacht.

Om half 8 ben ik samen met Jeroen naar de behandelruimtes gelopen. Daar zaten de 3 fysiotherapeuten, 4 assistentes en 4 stagiaires fysiotherapie van de universiteit in Denpasar. Iedereen zit daar op een stoel naast elkaar te wachten tot dat er patiënten binnen komen. Er zijn twee behandelruimtes waarvan één een soort fitnessruimte is met allerlei toestellen en één behandelruimte met behandelbanken en matjes. De behandelbanken staan allemaal naast elkaar met een minimale ruimte er tussen en de matjes liggen tegen elkaar aan. Je kan hier niet echt spreken van privacy of een eigen ruimte. Daarentegen hebben ze wel een allerlei apparaten voor speciale therapieën als een TENS apparaat, ultrageluid, elektrotherapie en infraroodlampen.
De andere behandelruimte staan bomvol met allerlei gesponsorde materialen die verbazingwekkend goed zijn. De “fitnessruimte” staat vol met een loopband, twee hometrainers, roeiapparaat, wat losse spullen en een paar hightech fitnessapparaten. Ze hebben zelfs een “sta-op-plaat”, waar mensen of kinderen aan vast worden geboden die normaal gesproken niet kunnen staan. Dat was ook één van eerste dingen die mij echt verbaasde. Mensen worden letterlijk vastgebonden met linten/ doeken aan platen, balken of banken om een been/ arm of heup te fixeren zodat ze beter kunnen strekken. De patiënten liggen dan meestal rond de 30 minuten ergens aan vastgebonden op een bank te wachten. Dit zijn vooral patiënten met CP (cerebrale parese, houdings-bewegingsbeperking als gevolg van hersenbeschadiging) of die een CVA (halfzijdige verlamming) hebben gehad en nu een bewegingsbeperking hebben.

Er komt zoveel op je af binnen een uur, dat je bijna niet meer weet waar je naar moet kijken of wat je allemaal wel of niet moet op slaan. Het is ook erg lastig om alleen maar te observeren van een afstand en niet te corrigeren. Je zit met 3 therapeuten echt pal naast elkaar op matjes met 2 a 3 patiënten. Daar omheen zitten de ouders en nog stagiaires. Ik snap echt niet dat mensen zo kunnen werken en zich dan ook nog kunnen concentreren.
Het is erg lastig om de taal te volgen en mensen spreken hier toch erg slecht Engels. Communicatie gaat door middel van handen, voeten, gebaren en houding. Ik wist alleen niet, dat het erg beledigend is, als je de onderkant van je voeten laat zien. Ik wilde met gebaren wat uitleggen, maar dat was niet erg slim.
Het is wel erg bijzonder om te zien, hoe de ouders zo betrokken zijn bij de therapie. Ze zijn overal bij en worden met alle tijd en aandacht ingelicht over wat ze doen en wat ze thuis moeten doen. Ze hebben hier alle tijd voor de therapie, hadden we dat maar in Nederland. Een uur of anderhalf uur per patiënt, is hier niet gek. Ik vraag mij alleen af in hoeverre ze bewust therapie geven. Welke doelen stellen ze en welke kennis gebruiken ze vanuit de opleiding?! Het is toch lastig om die vragen te stellen, dat moet je hier heel voorzichtig brengen. Ze zitten niet echt te wachten op kritiek, maar willen wel graag kennis uitwisselen.
Ik zie dan bijv. een patiënt met een halfzijdige verlamming op een fiets zitten, alleen staat zijn zadel veel te laag. Dit zorgt ervoor dat hij amper kan fietsen omdat zijn knie te ver moet buigen. Het is dan erg lastig om er niets van te zeggen en het maar gewoon te laten gebeuren. Hebben ze dan wel kennis van het gebruik van materialen en met name het op de juiste manier instellen hiervan?
Wat mij ook erg is opgevallen is dat ze patiënten, met name kinderen en oudere mensen dragen/ tillen. Ze gebruiken geen rolstoel of andere hulpmiddelen. Familieleden dragen dan de patiënt om ze te verplaatsen van plek of naar de auto/ taxi.
De straten/ faciliteiten en met name het financiële aspect, zorgt ervoor dat mensen hier met een beperking met moeite de deur uitkomen. In een rolstoel over straat kan niet, er zitten namelijk overal gaten in de weg of op de stoep.
Wat dacht je van de problemen door het cultuur waar ze in leven? Soms worden mensen juist “verstopt” omdat ze een beperking hebben en dat is een schande voor de familie. Alle zorg die mensen hier nodig hebben kost geld. Heb je geen geld? Dan krijg je ook geen goede zorg.
Mensen weten ook niet wat er allemaal mogelijk is en welke zorg ze nodig hebben. Dit zorgt ervoor dat de problematieken veel erger zijn dan nodig. Als je eerder zorg krijgt of eerder problemen constateert, kan je er ook eerder op inspelen en mogelijk problemen voorkomen.

Na veel nieuwe indrukken, nieuwe gezichten en ervaringen, was ik volledig gesloopt. We hebben gelukkig voor elkaar kunnen krijgen om de andere dagen een uur later te kunnen starten. Dan konden we tenminste even rustig ontbijten voor stage.

Na de eerste 3 dagen stage zijn we op woensdag avond met wat huisgenoten Arak gaan drinken. Even een avondje lekker achterover met een stevige borrel. De volgende dag wilde ik gaan sporten met Laura, alleen lag zij nog in bed met een behoorlijke kater. Ik ben in plaats van de sportschool, gaan hardlopen door de rijstvelden. Één van de eigenaren van de gasthuisjes (Kadek) stond erop om achter mij aan te rijden, mocht ik verdwalen of te vermoeid raken. Hij had zelfs een flesje sportdrank voor mij gekocht, echt mega schattig. Hij heeft tijdens kleine stops, wat verteld over de mooie plekken hier. Echt super leuk om dit allemaal te horen. Na een uur hardgelopen te hebben, kwam ik dan eindelijk thuis. Na een plons in het zwembad en een douche, ben ik samen met Jeroen het stadje in gegaan. We zijn gaan lunchen bij een hippie tent met allerlei biologische gerechten. Stiekem viel het mega hard tegen, ook al was het zo gezond. We wilde net weg gaan en toen begon het mega hard te regenen. Het is hier niet altijd zo zonnig als dat iedereen denkt. Als het hier regent, zie je de straten bijna niet meer terug. Echt bizar! We hebben toen maar een paraplu gekocht en zijn we naar de Ubud markt gegaan. Daar heb je allerlei kleine kraampjes/ winkeltjes die het liefst heel veel geld verdienen aan westerlingen. Je wordt echt genaaid waar je bij staat. Gelukkig weten we onderhand wel hoe we moeten onderhandelen en wat ongeveer de normale prijzen zijn. Hierna zijn we naar een taalschool gereden met Julie, om te kijken wat de mogelijkheden zijn. We gaan een taalcursus Indonesisch doen, aangezien we dit hard nodig gaan hebben in het noorden van Bali. We starten volgende week maandag. Die avond hebben we wat eten gehaald bij een “Warung” en zijn we film gaan kijken. Helaas ben ik die nacht goed ziek geworden en heb ik niet kunnen slapen. Dus de volgende ochtend heb ik wat ontbeten en ben ik daarna weer mijn bed in gegaan.
Na wat slaap, ben ik samen met Jeroen naar een mooie plek gereden waar je door de rijstvelden kan wandelen. Het is toch erg indrukwekkend hoe ze dat allemaal doen. Ze doen wel alles met de hand, echt bizar zwaar werk. Lekker tussen de slangen en insecten, ben blij dat ik het niet hoef te doen. We hebben daarna bij een leuk tentje een verse kokosnoot besteld en in een zitzak de rijstvelden gaan bewonderen. En ja, het begon weer eens keihard te regenen. Door de regen zijn we maar weer naar huis gereden.
S’ avonds zijn we naar een ceremonie gegaan. Hiervoor moet je uitgenodigd worden door iemand die bij dat geloof toe behoort en bij die bepaalde community hoort. Kadek had allerlei kleding geleend, om ons zo mooi mogelijk aan te kleden. Hij zat aan ons te sjorren, deed onze haren, wisselde kledingstukken en hij had allerlei bloemen voor ons geplukt. Zo schattig!
Het is niet uit te leggen wat ze nou precies doen en waarom tijdens een ceremonie. Alle vrouwen zijn prachtig gekleed in een sarong (soort doek) met een truitje erboven en een doek om de middel. In de haren hebben ze gele bloemen en zijn ze helemaal opgedirkt. De mannen dragen een sarong om hun middel en daarboven dragen ze een witte blouse. Op het hoofd dragen ze een soort tulband.
Het is echt één grote happening. Mensen leven hiervoor, ze doen alles voor hun geloof. Ze offeren elke dag eten en bloemen aan de kwade geesten. Tijdens ceremonies pakken de vrouwen volledig uit. Ze maken grote taarten met fruit, cake en allerlei lekkernijen. De dag na een ceremonie komen ze deze weer ophalen om het weer met de familie op te eten. Je offert per familie. Het draait allemaal om karma, offeren, kwade geesten verdrijven, god eren en familieliefde. Ik snap er nog steeds niets van, maar het is erg indrukwekkend om het mee te maken. Die avond is iedereen nog naar een kroeg gegaan om Laura gedag te zeggen. Zij gaat na een jaar weer terug naar Nederland. Spijtig moest ik thuis blijven omdat ik nog steeds niet beter was.
Die zaterdag hebben we niet zoveel gedaan. Beetje opruimen, dingen opzoeken, boodschappen doen en even zwemmen. Aan het eind van de dag zijn we naar een human fundraising evenement gegaan. Dat is een organisatie die allerlei dingen organiseert voor vrouwen die alleenstaand zijn. Lieselot en Kimberly lopen stage bij een school, waar ze de organisator hiervan leerde kennen en zo zijn uitgenodigd.
Ze hadden een heel programma met dansjes uitgevoerd door de kinderen, uitgebreid eten, bijzondere verhalen en veel dankwoorden aan de sponsoren. We zijn daarna nog een drankje gaan doen in de stad, maar we waren al snel weer thuis. Iedereen was gesloopt en zijn redelijk op tijd gaan slapen.
Die zondag wilde ik gaan fitnessen, alleen was de fitnessschool dicht. Er is een nieuw Frans meisje aangekomen, die ik mee wilde nemen. Ze is niet bepaald spraakzaam of spontaan. Dat wordt nog leuk voor haar tussen alle Nederlanders. Ze is meer een blok aan het been zo. Ik ben maar samen met haar wat oefeningen bij het zwembad gaan doen om nog een beetje te sporten. Na het sporten ben ik lekker wat gaan zwemmen en nog met Jeroen een stuk in de rijstvelden gaan wandelen.

De dagen vliegen hier voorbij!

Gisteren ben ik weer naar stage gegaan en heb ik weer heel wat kunnen observeren. Ik kom er steeds meer achter dat de gezondheidszorg hier niet erg ontwikkelt is. S’ avonds had ik afgesproken met Rick (jongen uit Tilburg die ik via disputen ken). We zijn met een groep ergens gaan eten en daarna hebben we thuis nog een drankje gedaan. Die nacht was het weer raak met mijn buik. Mega irritant dat het nog steeds niet over is.
Ik ben vandaag maar thuis gebleven om wat bij te slapen en weer beter te worden. Na wat zonnen en zwemmen, ben ik toch nog wat gaan studeren.
Morgen weer stage en dan gaan we komend weekend allerlei leuke dingen doen.

Kijk er nu al naar uit!