Week 15, 16, 17 en 18 (LIEVER LAAT DAN NOOIT)

Week 15: 11 mei 2015.

Jammer genoeg is het niet altijd even leuk op Bali. Ik zat even niet lekker in mijn vel en ik merkte dat ik even naar thuis verlangde. Niet zo zeer naar Nederland, maar naar mijn betrouwbare omgeving. Je kan niet altijd alles delen wat je graag zou willen delen.

De week begon ook zeer heftig door een bezoek bij een nieuwe patiënt waar ik alleen voor stond. Marjanne was nog bij een andere patiënt en vroeg of ik het aandurfde om er alvast heen te gaan. Ik kwam aan bij een verlaten huis, waar iets op de grond lag. Het was een jongentje van 8 jaar die er uitzag alsof hij niet meer leefde, maar hij ademde nog wel. Er kwam echt een hele nare lucht van hem af. Hij was daar letterlijk aan het wegrotten. De persoon waarmee ik was, wist totaal niet wat hij moest doen. Dan sta je daar (je wordt gezien als een dokter want je bent blank). In het Indonesisch probeerde ik uit te leggen wat ik kwam doen en wie ik was. Ik ben naast het kind gaan zitten en heb gekeken naar enige reflexen of reacties. Op het moment dat ik het lakentje van hem afhaalde, schrok ik mij rot. Hij zat vol met wonden en huidinfecties. Het kind kon eigenlijk niets meer. Naar een onderzoek waarin ik zijn ademhaling, wonden, reacties en beweeglijkheid heb gecheckt, heb ik Marjanne gebeld. Ik vroeg of ze mij wilde ondersteunen aangezien ik hier niets verder mee kon. De moeder van het kind had de vader en het kind verlaten vanwege de situatie en de vader werkt non-stop omdat hij geld moet verdienen om rond te komen. Het kind was normaal tot zijn eerste levensjaar en heeft toen medische zorg gehad. Na 3 maanden konden ze de revalidatie niet meer betalen en hebben ze niets meer met hem gedaan. De vader is nog één keer naar een Bidan geweest en daar kregen ze een zalfje voor een huid probleem.
Het maakt mij zo boos dat niemand wat doet en het kind letterlijk laat wegrotten. Wat is dit voor een samenleving dat dit soort situaties kunnen plaatsvinden. Toen Marjanne aankwam, schrok zij zich ook hard. Ze wist ook niet zo goed wat ze er mee moest. We hebben samen wat aantekeningen gemaakt en hebben verteld dat we er nog een keer terug kwamen. Na dit bezoek moesten we eigenlijk nog door naar een andere patiënt. Ik heb gezegd dat ik het niet meer kon vandaag en dat ik liever terug wilde. Marjanne gaf mij groot gelijk en we zijn samen ergens gaan lunchen en hebben de situatie besproken. Dit soort momenten wil je echt niet mee maken. Je bent alleen en je staat er ook alleen voor, Jeroen lag toen ziek op bed.
Het kind is door zijn omgeving eigenlijk al opgegeven en iedereen staat er maar naar te kijken. Het gaat hier echt om leven en dood en als er nu niets gebeurd, is het alleen maar lijden voor het kind. Boos, verdrietig, angstig en nog veel meer ging er door mij heen. Het liefst breng je het kind direct naar het ziekenhuis en zorg je voor de beste medische hulp die hij kan krijgen. Maar dat kan ik niet. Ik heb die week met het team en met Marjanne hierover gepraat. We kijken nu naar opties en ga een actie starten als er sponsoring nodig is. Dat is jammer genoeg nu het enige wat ik kan doen.

Wat een nare situatie, maar ik ben blij dat ik dit kan delen. Ook met mij gaat het stukken beter. Ik heb met mensen gepraat en verteld waar ik mee zat. Nu is het alleen nog maar genieten, want de tijd vliegt hier. Donkere dagen zijn er wel, maar ik weet mijzelf goed op te krabbelen. Ik tennis hier bijna elke dag om lekker te kunnen sporten en mijn kop leeg te maken.

Woensdags ben ik samen met Nova (Indonesisch meisje, leren kennen bij de tennis) naar een prachtige waterval geweest. Echt een moment waarbij je stil staat hoe mooi Bali wel niet is! Dankzij Nova was het een plek waar amper toeristen komen, dat zijn vaak de mooiste plekken.

Het weekend was echt top! Er zijn een aantal mensen uit het zuiden onze kant opgekomen om Lovina te bewonderen. Een weekend met uitgebreid dineren, borrelen en in het zwembad hangen met een gin-tonic. NIET SLECHT TOCH?
We hebben ook de toerist uitgehangen door dolfijnen in de vroege ochtend te spotten, een Boeddhistische tempel te bezoeken en naar een holy water hotspring te gaan. Het stikt er van toeristen, zeker met het dolfijnen spotten. Ze worden flink opgejaagd door alle boten met toeristen, eigenlijk best zielig. De Boeddhistische tempel was prachtig en de hotspring was een ervaring op zich. Het lijkt wel een éénmalige maandelijkse wasbeurt voor de locals, ze wassen zich echt van top tot teen. Heel apart om dat te zien.

Nog maar 3 weken aan het project werken en dan probeer ik samen met Jeroen een eindproduct neerzetten voor Steppingstones. Een product als handvatting voor het team, om te kunnen signaleren van afwijkingen. Daar krijg ik echt energie van, om wel iets achter te kunnen laten/ op te kunnen zetten!

Week 16: 18 mei 2015.

De week begon wat minder. Mijn camera is gestolen met allerlei foto’s nog erop. Flink flink balen, dus op naar de politie. De politie liep alleen maar te kloten en onzin te praten over mijn huid, blonde haren en weet ik veel wat. Gelukkig versta aardig wat en kon ik ze er op terugpakken. Uiteindelijk na 2u hebben ze voor mij een aangifte gemaakt, die nog 2x veranderd moest worden omdat hij niet klopte.
Ik moest blijkbaar hiervoor betalen, dus ik vraag: hoeveel kost het dan? Krijg ik als reactie: Up to you. Jezus, wat een corrupte bende.

Samen met Jeroen heb ik de laatste lessen gegeven over ons eindproduct. Ons eindproduct is een banner waar de normale ontwikkeling van een kind op staat, verdeeld over 5 leeftijdscategorieën (3 maanden, 6 maanden, 1, 2 en 3 jaar). Indien een ouder, het team of een Bidan een afwijking in de ontwikkeling van een kind constateert, kunnen ze dit nakijken in een rode vlaggen lijst. Indien het tussen de rode vlaggen staat, weten ze dat ze actie moeten ondernemen. Dit is ondersteunend voorlichtingsmateriaal als het team naar dorpjes gaat. Onze lessen zijn stapsgewijs opgebouwd om dit product ook daadwerkelijk te kunnen gebruiken door het team. Ik ben echt trots op ons eindresultaat van de lessen en de banner!

Dan krijg je opeens een skype gesprek met je broer in de ochtend. Heel raar, hij moet toch werken nu? EN DANNNNN, zie je een klein popje naast Karis liggen en weet ik dat ik tante ben geworden. 2 weken te vroeg, maar wat een geweldig nieuws!!!! ZOOOO blij en vooral dat mijn kleine nichtje Nim helemaal gezond is.
Lieve Bas en Karis, jullie hebben echt een prachtige dochter!!

In het weekend had ik een feestje van iemand van mijn tennisclub. Daar sta je dan tussen alle oude mannen (tussen de 50-60-70 jaar). Een geweldige avond met heerlijk eten en vooral EINDELIJK goede rode wijn. Jezus wat heb ik dat gemist. Het is vooral leuk dat ik als “jong” ding zo in de groep word ontvangen. Als afsluiter van een top week, ben ik naar Nusa Menjogan gegaan met Mitchell en zijn ouders. Een prachtig eiland om te snorkelen. Zwemmen langs mooie koraalriffen en het water was glashelder. Ik kan niet meer zeggen dan dat deze week echt genieten was!


Week 17: 25 mei 2015.

Mijn laatste week stage bij Stichting Stepping Stones is in gegaan.

Maandag ochtend, op naar Tinge Tinge (een klein dorpje) om patiënten te bezoeken. Waaronder het jongentje (waar ik eerder over heb verteld) die zwaar verwaarloost is door zijn vader. We hebben allerlei opties aangeboden en ondersteuning willen bieden, maar zijn vader wil hier absoluut niets van weten. Het blijft elke keer weer een klap om te horen dat je niets voor dit jongentje kan betekenen. We hebben nog gedacht over kinderbescherming of het kind uit huis halen. Niets hiervan is op dit moment mogelijk. Bah, moet ik nu echt het kind zo hier achterlaten? Loslaten?! Boos, onbegrip en vooral verdrietig dat je in dit land niets voor zo’n kind kan doen.
Om de dag wat op te vrolijken, zijn we uitgebreid uit eten geweest. JAJA kreeft! En dat voor maar 10 euro per persoon, 2 kreeften met groente en frietjes. En lekker! OH, om je vingers bij af te likken. (COEN BEN JE JALOERS?)

De volgende dag bleef ik toch een kater over te houden over het jongentje. Na wat gesprekken met Marjanne en het team, kan ik het nu wat beter loslaten.
Daarnaast helpt 4u lang tennissen ook erg goed! Heerlijk om even los te gaan op het tennisveld. ’s Avonds sliep Annika bij mij (meisje uit Ubud). Echt fijn om weer even vrouwen om je heen te hebben. Echt een leuke en spontane meid!

Dan begint het afscheid nemen van Stepping Stones. Evaluaties met het team en Marjanne. Ik had niet verwacht dat ik zoveel positieve feedback zou krijgen van het team. Erg leuk om te horen! Als afsluiter zijn we met het team een drankje gaan doen. Dat is uitgelopen tot een flinke borrel in kantine21. Wat een avond, hilarisch! Dansende mannen, die normaal gesproken nooit verder dan hun eigen dorp komen. Dat heb ik wel gevoeld de volgende dag! Hallooo leuk feestje van gisteren. Het beste medicijn is dan shoppen en lekker eten.

Samen met de meiden van Windesheim (groep uit Zwolle, wonen in Lovina), hebben we een vrouwen avond georganiseerd. Iedereen maakt een bepaald gerecht, gin-tonic en 30seconds. Jezus wat ben ik slecht in dat spel. Na een gezellige avond hebben we nog een drankje in Kantine21 gedaan.
De volgende ochtend moest ik van Ketut (vrouw waar wij bij wonen) een ceremonie doen vanwege het omvallen met de scooter (amper een kras op mijn been). Als je dat niet doet dan ben je niet “veilig” voor de volgende ritten. Een hele aparte ervaring, maar ontzettend lief dat zij zich zo om mij bekommert. Met rijst op mijn hoofd, water in mijn gezicht en na het eten van wat smerige hapjes, ben ik weer helemaal clean en veilig.

Week 18: 1 juni 2015. Mijn laatste week in Lovina.

Het blijft raar, 2 maanden ergens wonen en beseffen dat je echt afscheid moet gaan nemen. Afscheid nemen is totaal niet mijn ding.

De week begon meteen goed met een dagje trippen samen met Nova. Een reis door prachtige bergen en rijstvelden met als kers op de taart; de Sekumpul waterval. WAUW! Wat is die mooi zeg! 5 watervallen naast elkaar, waar de zon volop op schijnt. Dit is hoe ik mij de hemel voorstel. WAUW!
Dit is echt één van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien in mijn leven.
Na deze top dag, heeft Mark (vriend van Nova) lekker voor ons gekookt.

We zijn met een grote groep uitgenodigd om naar een traditionele bruiloft te gaan. Geen idee wie de bruid of bruidegom is. Strak in mijn traditionele kleding gehesen, gaan we op pad met 10 vrouwen naar een bruiloft van mensen die wij amper kennen. De locatie is bij een waterval ergens in de bergen. Je moet je voorstellen dat het een behoorlijke klim is voor je naar een waterval kan gaan. Alle spullen voor de bruiloft zijn daar heen gebracht en met name door vrouwen daar heen getild. Even minimaal 20-30 keer per dag een flinke klim moeten maken met bijv. een gasfles op je hoofd. Niet normaal, echt ongezond! Maar wederom echt een beauty van een plek. De bruiloft was grootst uitgepakt met alles er op en er aan. De bruiloften hier draaien niet om hoe mooi de bruid is, maar hoe goed het eten is. De hele dag wordt er gegeten, maar geen drank gedronken. Het was echt een bijzondere ervaring, maar ik kan niet de hele dag voor mij uitstaren en op een stoel blijven zitten. Balinezen kunnen dit wekenlang. Gelukkig hadden de meiden het zelfde probleem en besloten wij om ergens anders wat te gaan eten en later terug te komen. We waren nog geen 5 minuten weg of het begon echt te stormen en het kwam echt met bakken uit de lucht. Dan zijn kleine wegen met kuilen en zand niet meer zo leuk om te rijden. Daar gaat de bruiloft, bijna niets overdekt en midden in de bergen. Zo sneu! Dan maar op naar huis en lekker warm douchen. Finaal doorweekt, maar wel een ervaring rijker.
De volgende dag had ik een afspraak met Jack (Nederlandse man van de tennis). Ik kom aan bij zijn resort en besef dat dit echt met smaak is neergezet. Wauw, wat een plek om te wonen. We hebben eindeloze leuke en bijzondere gesprekken gehad, onder het genot van een heerlijk glas wijn en eten waar je van weg smelt. Het is echt leuk dat je zulke vriendschappelijke momenten kunt hebben met iemand die eigenlijk veel ouder is. Hij heeft het resort opgebouwd met zijn vrouw, die een jaar erna is overleden. Dan zit je in een groot resort alleen, wat je samen als droom hebt opgebouwd. Hij heeft toen een Nederlandse vrouw in Lovina leren kennen die in de zelfde situatie zat. Haar man was overleden en het was hun droom om op Bali te wonen. Je gelooft het of niet, maar deze twee zijn nu samen erg gelukkig. Dat is toch mooi? Twee mensen die eerst hun liefde van hun leven verliezen, dit toch op dezelfde plek weer terug vinden van eigen nationaliteit.

Het weekend breekt aan, nu komt het afscheid toch erg dichtbij. Spullen inpakken en de laatste dingen regelen. Mijn laatste keer tennissen bij de tennisclub werd erg leuk afgesloten. Ze hadden een afscheidsdiner (tapas) voor mij georganiseerd. 18 mensen van allerlei leeftijden en nationaliteiten zitten speciaal voor mij aan tafel. Echt gaaf! Ik had ooit geroepen dat erg van Gin-tonic hield, nou ik ben er mee beladen die avond. Wat een leuke tijd bij de tennisclub en wat een eer, terwijl ik zelfs maar 1,5 maand heb meegespeeld.

Zaterdag, mijn laatste dag in Lovina. Even alleen naar het strand en de mooie momenten herleven. Later sloot Jeroen aan om de zonsondergang te kijken. Dat blijft altijd een mooi beeld. Om Ketut te bedanken voor de geweldige tijd in Lovina, nemen we haar mee uit eten. Onze vaste tent, Warung Ayu. Ketut eet nooit buiten de deur en gaat al helemaal nooit uit. Na het eten hebben we haar en alle mensen die we hebben ontmoet, meegesleept naar Kantine21. Van deze avond weet ik jammer genoeg niet veel meer. Ik werd de volgende dag wakker met alle kleren nog aan in mijn bed. Ik snapte er niets meer van. Okee, toch echt te veel gedronken en dank aan Jeroen dat hij mij veilig heeft thuis gebracht.
Dan besef ik opeens, dat ik de sleutel van de brommer van mijn huisgenoot kwijt ben. Ik had hem voor een avond geleend. De taxi stond al 30 min. te wachten en Jeroen en ik waren pas net wakker. Wat een chaos afscheid, niet te doen.
MEGA brak, sleutel kwijt, te laat voor de taxi en gedag moeten zeggen tegen heel veel leuke mensen. BAHBAH.
Ketut had besloten om helemaal met ons mee te gaan naar Canggu om afscheid te nemen. Ze HAAAAT lange ritten naar het zuiden. Hoe lief dat ze mee gaat?!
De rit was een ware hel door de bergen. Jeroen en ik zaten lijkbleek in de auto en trokken het echt slecht. GOED IDEE OM TE ATTEN MET ARAK, NOTTTT.
Eindelijk aangekomen in Canggu en Ketut flink geknuffeld, is het tijd voor een nieuw en laatste avontuur op Bali.